اولین درس در زمینه‌ی انجنیری کیمیا نخستین بار توسط پروفسور «نورتون» در سال ۱۸۸۱ در دانشگاه MIT و در دانشکده‌ی مکانیک تدریس شد؛ نورتون کیمیا صنعتی تدریس می‌کرد.
در آن زمان صنایع کیمیا رو به توسعه گذاشته بودند و لازم بود ساخت و بهره‌برداری از فرآیندهای کیمیا توسّط افراد متخصّص صورت گیرد. در آن زمان طرّاحی و نظارت بر ساخت فرآیندهای شیمیایی و صنایع شیمیایی به دو شکل صورت می‌گرفت:
۱) به وسیله کیمیادان‌هایی که از تئوری‌های کیمیا و علوم آزمایشگاهی آگاهی داشته، ولی اطّلاعات فنّی و تجارب کافی از طراحی صنعتی نداشتند.
۲) به وسیله‌ی انجنیری مکانیکی که تجربه طرّاحی صنعتی داشتند، ولی اطّلاعات کافی از فرآیندهای کیمیایی نداشتند.
این موضوع باعث شد که تا مدّتی برای طرّاحی واحدهای کیمیایی از کیمیادانان و انیجنیران مکانیک به صورت مشترک استفاده شود. امّا برای هماهنگ کردن کار این دو گروه، به افرادی نیاز بود که هم از فرآیندهای کیمیایی و هم از طرّاحی صنعتی مطّلع باشند و هم تجربه‌های آزمایشگاهی لازم را داشته باشند. از این رو رشته‌ای جدید در دانشگاه‌ها با نام «کیمیایی صنعتی» یا «صنایع کیمیایی» به وجود آمد. با توسعه تدریجی صنایع کیمیایی نیاز به چنین متخصّصانی که هم در زمینه طرّاحی صنعتی و هم در زمینه فرآیندهای کیمیایی تخصص داشتند، بیشتر احساس شد. به این ترتیب، دوره‌هایی با نام «انجنیری کیمیا مدرن» در دانشگاه‌ها پایه گذاری شدند. توسعه صنایع کیمیا باعث شد که دانشگاه‌ها اقدام به تأسیس دانشکده انجنیری کیمیا به صورت مجزّا کرده و آن را جدا از رشته‌های کیمیا و مکانیک تدریس کنند
در آن زمان صنایع کیمیا رو به توسعه گذاشته بودند و لازم بود ساخت و بهره‌برداری از فرآیندهای کیمیا توسّط افراد متخصّص صورت گیرد. در آن زمان طرّاحی و نظارت بر ساخت فرآیندهای شیمیایی و صنایع شیمیایی به دو شکل صورت می‌گرفت:
۱) به وسیله کیمیادان‌هایی که از تئوری‌های کیمیا و علوم آزمایشگاهی آگاهی داشته، ولی اطّلاعات فنّی و تجارب کافی از طراحی صنعتی نداشتند.
۲) به وسیله‌ی انجنیری مکانیکی که تجربه طرّاحی صنعتی داشتند، ولی اطّلاعات کافی از فرآیندهای کیمیایی نداشتند.
این موضوع باعث شد که تا مدّتی برای طرّاحی واحدهای کیمیایی از کیمیادانان و انیجنیران مکانیک به صورت مشترک استفاده شود. امّا برای هماهنگ کردن کار این دو گروه، به افرادی نیاز بود که هم از فرآیندهای کیمیایی و هم از طرّاحی صنعتی مطّلع باشند و هم تجربه‌های آزمایشگاهی لازم را داشته باشند. از این رو رشته‌ای جدید در دانشگاه‌ها با نام «کیمیایی صنعتی» یا «صنایع کیمیایی» به وجود آمد. با توسعه تدریجی صنایع کیمیایی نیاز به چنین متخصّصانی که هم در زمینه طرّاحی صنعتی و هم در زمینه فرآیندهای کیمیایی تخصص داشتند، بیشتر احساس شد. به این ترتیب، دوره‌هایی با نام «انجنیری کیمیا مدرن» در دانشگاه‌ها پایه گذاری شدند. توسعه صنایع کیمیا باعث شد که دانشگاه‌ها اقدام به تأسیس دانشکده انجنیری کیمیا به صورت مجزّا کرده و آن را جدا از رشته‌های کیمیا و مکانیک تدریس کنند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر